Pequeños momentos, grandes recuerdos

9 december, het afscheidsfeest van Kelly en Sarah waar ik voor uitgenodigd ben. Ik vertrek opnieuw naar de jungle en het voelt als thuiskomen als ik amaZOOnico binnen stap. Het feest is op isla Anaconda in het huis van Vero, de kok. Er is eten, taart, een speech van don Remigio (de oprichter van amaZOOnico) en er word door iedereen gedanst. Een aantal vrouwen zijn chicha aan het maken. Een traditionele alcoholische drank gemaakt van yuka. Met een emmer vol chicha en een kommetje komen ze langs en is het de bedoeling alles op te drinken. Weigeren is erg onbeschoft. Het enige waar ik chicha mee kan vergelijken is karnemelk met stukjes en alcohol. Na 5 schaaltjes maak ik ook dat ik weg kom wanneer ik de vrouwen aan zie komen.

Weer terug op school had ik nog maar een week lessen te gaan. Ik heb veel geleerd en ben mijn docenten dankbaar voor hun engelen geduld.

Mijn laatste dagen in Ecuador heb ik doorgebracht op de plek die mijn hart heeft gestolen; de jungle. Nog een laatste bezoek aan amaZOOnico en een warm welkom door alle vrijwilligers die voor mij de afgelopen maanden als familie zijn geweest. Vrijdag heb ik mijn jungle avontuur afgesloten met een hike van 5 uur naar Rio Rodriguez. Juan, mijn gids vertelde me alles over de planten en hun medicinale werking. Hij stopte bij een plant en sneed de steel open, de steel zat vol met kleine mieren en Juan liet me de mieren op eten. Een beetje onwennig stopte ik de beestjes in mijn mond en proefde een frisse citroen smaak. Niet eens zo slecht eerlijk gezegd.

Eenmaal aangekomen bij rio Rodriguez werd ik stil. Een klein kabbelend watervalletje wat uitmond in kristalhelder water. Omgeven door hoge bomen waar voorzichtig de zon door schijnt, tropische vogels op de achtergrond en het water vol met vis. Ik besefte me dat ik op het allermooiste plekje op de wereld was. In een gesprek met Juan vertel ik hoe de jungle mijn hart gestolen heeft, waarop hij vraagt waarom ik niet gewoon terug kom. Hij verteld me dat ik ten alle tijden welkom ben en dat doet me goed. Voor nu is het tijd om naar huis te gaan. Ik heb besloten om kerst te vieren met mijn familie in Nederland. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid en laat de jungle achter me. Al weet ik bijna zeker dat ik heel snel weer terug ga komen.

Ecuador, je bent onbeschrijflijk mooi.

Viva Quito

Mijn afscheid in amazoonico. Vrijdag avond een etentje in Liana Lodge met alle vrijwilligers, Sandra en Scott. Als iedereen zijn drankje heeft word er van mij verwacht dat ik iets ga zeggen, al vind ik dat wel een beetje ongemakkelijk wanneer iedereen naar me staart. Ik bedank Sandra en Scott voor deze ervaring, de vrijwilligers voor de leuke tijd en de lol die we hebben gehad tijdens het werken. Zaterdag heb ik voor het laatst gewerkt en is het dan toch echt tijd om afscheid te nemen. Voor de laatste keer geef ik Harry zijn melk en een aai over zijn bolletje, ik ga dit kleine beestje enorm missen. Iedereen werkt een beetje harder om op tijd beneden bij de rivier te zijn waar ik op mijn kano wacht. Sandra en Scott bedanken me nogmaals en zeggen dat ik ten alle tijden welkom ben om terug te komen. Mijn kano komt er aan en ik geef iedereen een knuffel en druk ze op hun hart extra lief te zijn voor Harry. Met een brok in mijn keel en een knoop in mijn maag zwaai ik tot dat amazoonico uit het zicht verdwijnt. Mijn terugreis naar Quito is nu echt begonnen.

Een aantal weken geleden heb ik besloten om terug te gaan naar school om nog 3 extra weken Spaans te leren. Dit keer verblijf ik in de school residence waar ik zondag avond aan gekomen ben. Het voelde als Noorwegen: geen mensen en het was ijskoud. Ik heb de nacht doorgebracht als een Eskimo onder 4 dekens en had enorme heimwee naar de jungle. De volgende dag begon mijn eerste lesdag. Ik kreeg een warm welkom en werd ingedeeld bij Monica. Ik merk dat mijn Spaans vooruit is gegaan en heb mijn examen behaald met 96%.

Deze week zijn er maar 4 dagen school vanwege fiestas de Quito. Op 6 december word de onafhankelijkheid van de stad gevierd. Niet alleen voor Quito maar ook voor mij is deze dag speciaal. De verjaardag van mijn maatje en de allerliefste opa die ik me heb kunnen wensen. Dit jaar de eerste verjaardag zonder hem. De hele dag zal ik een beetje extra aan hem denken. Ik ga er van uit dat zijn eerste verjaardag daar boven een grande fiesta is.

Assistenta veterinaria

Wanneer het nodig is help ik Kelly graag met de medische dingen.

Zo ook met Harry, een jonge cusumbo die voorheen als huisdier werd gehouden. Hij mag vanuit quarantaine naar het grote verblijf met een andere cusumbo en neusbeer Josefina. Voordat Harry verhuist krijgt hij eerst en chip. Kelly geeft mij haar vertrouwen en laat mij dit doen. Ik plaats de chip in zijn nek en hierna is Harry klaar om te gaan. Cusumbo’s leven in de nacht dus die avond en nacht wisselen we elkaar af voor de cusumbo nightshift: 2 uur lang in het pikkedonker luisteren of er niet gevochten word in het verblijf. Harry voelt zich duidelijk niet op zijn gemak en blijft een aantal dagen wakker. Hij zoekt bescherming en wil het liefst in je shirt kruipen. Vanaf dat moment heeft Harry mijn hart gestolen. Iedere ochtend geef ik hem melk om aan te sterken en probeer ik hem aan te leren om in zijn box te gaan slapen. Stukje bij beetje doet hij het steeds beter en zal hij over een tijdje sterk genoeg zijn om voor zichzelf op te komen. Stiekem ben ik best een beetje trots op hem.

De dagen beginnen om 7.00 met het schoonmaken van de verblijven en het voeden van de dieren. Hierna kunnen we zelf ontbijten. Tijdens het ontbijt vraagt Kelly of ik tijd heb om haar te helpen. In de sala vet zit een grote blauw gele ara. Ze heeft een ring om haar poot die haar poot afknelt. De ring moet verwijderd worden en Kelly vraagt mij om de ara te sederen met diazepam en ketamine. Mijn eerste keer dat ik een vogel injecteer en ik vind het enorm spannend. Kelly geeft me instructies en ik injecteer de ara in haar borst, niet veel later is ze in slaap. De ring is verwijderd maar de poot is er dusdanig slecht aan toe dat die niet meer te redden is.

De dagen erna verblijft de ara in de sala vet en injecteer ik haar iedere dag anti-biotica. Inmiddels zijn de hechtingen verwijderd, is ze terug in haar oude verblijf en is ze mooier dan ooit.

En dan is er Susu, een ernstig ziek doodshoofdaapje. Zij heeft een parasiet die haar van binnen uit op eet. Kleine aapjes eten veel insecten zoals sprinkhanen en kakkerlakken en juist die insecten dragen de parasiet. Susu krijgt medicatie tegen de parasiet maar ze word met de dag magerder. Een dag werd het de kleine Susu te veel en ze overlijd in haar hok. Kelly verteld mij dat ik de necropsie ga doen. Susu ligt op tafel en ik trek m’n handschoenen aan. Kelly geeft me instructies en verteld me alles wat ik wil weten. Alles is ontzettend klein maar de organen zijn vrijwel identiek aan die van een mens. Susu’s darmen zaten vol met parasieten en aan de verkleuring van haar hart te zien heeft zij waarschijnlijk een hartinfarct gehad.

Mijn tijd in Amazoonico zit er bijna op, ik heb veel geleerd en kijk met heel veel plezier terug op de afgelopen 2 maanden. Morgen ga ik aan mijn laatste week beginnen. Ik zal het rondleiden van de toeristen en het werken met de dieren erg gaan missen, Harry in het bijzonder.

Jungle life

“Joyce, kun je me helpen?” Uiteraard wil ik Kelly helpen met medicatie geven aan een aantal dieren.

Samen met Edison gaan we de verblijven langs. Vandaag krijgen de cusumbo’s een kuur tegen parasieten. Cusumbo’s zijn agressief en lijken een beetje op kleine beertjes. Hij trekt een handschoen aan en zijn arm verdwijnt in de box waar ze in slapen. Een mix van grommen en blazen komt uit de box maar Edison deinst nergens voor terug. Hierna is het de beurt voor een aantal papegaaien en als laatste 2 schildpadden. Omdat er een schildpad is die niet mee wil werken moet het in een injectie gegeven worden.

Kelly geeft me de spullen in mijn handen en zegt dat ik het ga doen. Ze geeft me instructies en legt het een en ander uit over de huid van schildpadden. Met trots kan ik nu vertellen dat ik mijn eerste schildpad heb geprikt. Hierna had ik de eer om haar vrij te laten.

De dagen in de amazone vliegen voorbij. De groep vrijwilligers word groter, er kan meer aandacht aan de dieren worden gegeven, maar het werk blijft zwaar. Mijn vrije dagen breng ik dan ook meestal slapend door, maar vorige week besloot ik om naar Tena te gaan.

Ik moest opschieten met mijn werk want om 17.00 zou er een kano zijn die mij en Linnea naar Puerto Barrantilla bracht om vervolgens daar de bus te pakken. De kano ritjes vind ik heerlijk, de wind is verkoelend en het enige wat je ziet is de rivier met aan beide kanten jungle.

Sandra en Scott, degene die het management van amazoonico gaan doen, gingen naar Quito en reisden met ons mee. Al wachtend op de bus waren we het er al vrijwel meteen over eens dat we pizza gingen eten. Na anderhalf uur kwamen we in Tena en hebben we onze was afgegeven bij de lavanderia en vervolgens onze spullen in een hostel gebracht.

Na weken lang 2 keer per dag rijst gegeten te hebben proefde pizza als een geschenk uit de hemel. De dag in Tena was als een kleine vakantie. Opeens ben je je er van bewust wat je hebt en waardeer je de hele kleine dingetjes. Een zacht kussen, warm water of een boterham met kaas.

Op de terugweg misten we bijna onze halte bij Puerto Barrantilla. De chauffeur wist niet goed of hij moest stoppen of door rijden, waardoor ik mijn evenwicht verloor en op de tenen stond van een mevrouw waar zij op reageerde met “ ai ai ai señor!” Dankzij deze mevrouw word ik nu door iedereen señor Joyce genoemd. Eenmaal terug op het park gaat de normale structuur weer verder. De toekans zijn even gemeen als altijd en ik moet gered worden wanneer ze beide in mijn laars bijten en niet los willen laten. Tarantula’s groter dan mijn hand, sprinkhanen van minimaal 10cm lang, slangen, gekko’s net zo groot als baby krokodillen, honderden muggenbulten, een rat op mijn kamer of Gima, een slingeraap, die hysterisch op je af gerend komt en je vast grijpt.

Ondanks dat ben ik verliefd geworden op het leven in de jungle.

Thanksgiving

Mijn eerste week in de jungle zit er inmiddels al weer op. Ik heb overal spierpijn, mijn kleren zijn vies en mijn nagels zijn kort. Inmiddels heb ik alle dieren een aantal keer verzorgd en kan ik nu zonder begeleiding aan de slag. De dagen zijn lang en het werk is fysiek zwaar. 

Iedere maandag en donderdag ochtend word en een lading fruit veracht van de lokale families. Dit word afgeleverd bij de rivier en is het aan ons om al het fruit naar boven te sjouwen. Telkens weer kijk ik met verbazing hoe de Ecuadorianen enorme zware zakken fruit op hun nek naar boven brengen als of het niets is. Op deze dagen ben ik blij als mijn werkdag er op zit zodat ik even niets meer hoef te tillen. De hangmatten kan ik dan ook erg waarderen.

Het project word geleid door Sarah en Kelly. Kelly komt uit Colombia en doet de medische dingen op het park. Sarah komt uit Canada en is hier 8 jaar geleden begonnen als vrijwilliger maar is nooit meer weg gegaan. De twee geven me een enorm welkom gevoel en zijn oprecht dankbaar voor je hulp. Afgelopen zondag was het in Canada thanksgiving. Omdat Sarah hier vandaan komt hebben we dit met zijn alle gevierd. Iedereen had een taak om iets te maken. Er was en enorme kalkoen, en volop eten. De tafel was gedekt door Sixto, een jongen uit Ecuador die ook vrijwilliger is. Met bloemen uit de jungle had hij er iets moois van gemaakt. Iedereeb werd nogmaals bedankt door Kelly en Sarah voor hun inzet. Hoe vaak maak je het mee dat je midden in de jungle bent om met dieren te werken? Ik besef dat dit once in a lifetime is en ik bedankt Kelly en Sarah daarom voor deze geweldige ervaring.  

AmaZOOnico

Zaterdag was het dan zo ver, voor de laatste keer zat ik samen met señora Thelma aan de ontbijt tafel. Nadat ik haar bedankt had voor alle goede zorgen heb ik haar een dikke knuffel gegeven. Ik heb mijn spullen gepakt en ben op zoek gegaan naar een taxi. Toen ik de straat uit liep zag ik dat señora Thelma op het balkon stond om nog voor een laatste keer te zwaaien. 

Mijn taxi chauffeur die me naar Quitumbe bracht kon niet stoppen met praten. In mijn beste Spaans heb ik al zijn vragen beantwoord. Mijn bus naar Tena ging pas om 9.00 wat me nog wat tijd gaf om extra water in te slaan. De busreis naar Tena duurde 5 uur. Daar moest ik de bus hebben naar Puerto Barrantilla, die ik uiteraard niet kon vinden. Na het een aantal keer te vragen wist uiteindelijk iemand me te vertellen welke terminal ik moest hebben. Mijn bus vertrok om 16.00, ik belde het park en zij zouden zorgen dat er een kano voor me zou zijn.  Nog anderhalf uur moest ik wachten op de bus, een jongen naast me vroeg waar ik vandaan kwam en wat ik ging doen. Dit is maar goed ook want als hij in de bus niet naar me toe was gekomen dat ik er uit moest bij de eerst volgende halte had ik het nooit gevonden. 

Op de kano moest ik nog een half uur wachten, ik was enorm blij dat er iemand kwam om me op te halen. Vanaf Puerto Barrantilla is het nog geen 5 minuten met de kano naar het park. Een vriendelijke vrouw wacht mij op en op haar schouder zit een klein aapje. Ik word voorgesteld aan de andere vrijwilligers en kan meteen aanschuiven aan tafel. 

De volgende dag om 7.00 worden we verwacht in de bodega; de plek waar al het eten voor de dieren gemaakt word. Samen met Scott doe ik die dag de apen. We beginnen met een ronde waarin we alle verblijven schoonmaken. Als we dit gedaan hebben gaan we de emmers halen met fruit en is het tijd om te dieren eten te geven. Als dat gedaan is kunnen we zelf gaan ontbijten. Na het ontbijt is het tijd voor extra taken en na de lunch doen we de ronde om de dieren eten te geven nog eens opnieuw. Het werken met de dieren is geweldig. 

In de tuin loopt America, een tapir die het heerlijk vind om geknuffeld te worden. En in de bomen springen de aapjes voorbij. Ik heb ontzettend veel zin in de tijd die hier nog komen gaat... 

Adiós Quito

Maandagochtend.. Ik ga beginnen aan mijn 4e en tevens laatste week school. Mijn docent is voor deze week is Wagner; een vrolijke man met een paardenstaart. Als ik hem moet omschrijven is het een mix van Johnny Depp en Bono, maar dan Spaans.
Ik loop met hem mee naar zijn lokaal op de eerste verdieping. Het lokaal heeft een pastel groene kleur op de muur. Ik kijk om me heen en merk op dat het lokaal rommelig is. De deuren van de kast zijn vast geplakt met tape en overal liggen boeken. Op het plafon hangt een post it waar op staat "el techo", en ook op de lamp hangt een post it; "la lámpara". Het blijkt dat het hele lokaal vol geplakt is met post its, wel handig voor als je even ergens niet op kan komen.
Ik heb deze week privéles omdat er geen nieuwe studenten bij gekomen zijn. Wagner zijn manier van lesgeven werkt goed voor mij, ondanks de rotzooi hangt er een relaxte sfeer in het lokaal en Wagner neemt alle tijd om me dingen uit te leggen.

Donderdag na school hebben señora Thelma en Lorena me mee genomen naar een winkelcentrum ergens in Quito. We stapten een enorme winkel in waar werkelijk alles te vinden was voor welke sport dan ook.
Ik heb hier mijn laatste dingen voor de Amazone gekocht; een poncho, klamboe, kaplaarzen en een extra tas omdat ik veel te veel spullen gekocht heb de afgelopen 4 weken.
Die avond at ik niet bij Thelma maar hadden we met de studenten afgesproken om een hapje te gaan eten in de stad. De meeste vertrekken dit weekend dus dit was een soort afscheid.
De afgelopen maand waren deze mensen voor mij vertrouwd en was school een veilige plek. Ik vind het een hele rare gedachte dat we elkaar na vrijdag waarschijnlijk nooit meer zien. Ik ben blij dat ik deze mensen heb leren kennen en zal altijd met veel plezier terug kijken op deze tijd.

Zoals elke vrijdag nu ook weer het examen, het was moeilijk en was er met mijn gedachten niet bij. Ik heb in plaats van kook les in de middag, extra les gevraagd bij Wagner wat geen probleem was.
Na de les kwamen de studenten en alle docenten bij elkaar in de patio, het moment dat de studenten die weg gingen hun certificaat overhandigd kregen. Het was een verrassing voor me dat señora Thelma ook naar school was gekomen.
Ik kreeg mijn certificaat en heb afscheid genomen van de docenten en de studenten, wat ik toch wel moeilijker vond dan verwacht.

Ik heb mijn week in Quito afgesloten met Mitad del Mundo, de plek waar de evenaar door Ecuador loopt. Het is een uurtje met de bus vanaf Quito. Het was veel groter dan ik had verwacht, veel souvenir winkeltjes, museums en lama's.
Toen ik terug kwam bij het huis heb ik afscheid genomen van de portier; Vicente. Ik heb hem bedankt voor zijn praatje iedere ochtend.
Voor señora Thelma had ik een klein cadeautje en een kaart waarin ik, uiteraard in het Spaans, heb geschreven dat ik haar en Lorena enorm dankbaar ben voor de afgelopen maand.
Tijdens het eten hebben we nog wat gepraat en is ze het lijstje af gegaan of ik wel echt alles had voor de Amazone.

Morgen ochtend vertrek ik hier om 7.00, ik zal een taxi nemen naar Quitumbe, de bus terminal van Quito. Daar zal ik de bus pakken die me in 5 uur naar Tena brengt. Daar aangekomen moet ik bellen naar Parque Amazónico zodat ze een kano kunnen sturen, vervolgens pak ik een andere bus pak tot Puerto Barrantilla. Hier zal de kano op mij wachten en me naar het rescue park brengen.
Ondanks dat ik er ontzettend veel zin in heb ben ik toch ook wel een beetje zenuwachtig. Op het park is geen WiFi, hiervoor moet ik naar Tena reizen. Ik ben erg benieuwd naar de jungle en mijn vrijwilligerswerk maar ik zal señora Thelma en Lorena best gaan missen.

Baños

Afgelopen week was Mónica mijn docent. Ze is een vrolijke kleine vrouw die veel grapjes maakt. Mijn week op school was zwaar, ik snapte er niet veel van hoe hard ik mijn best ook deed. Mónica was ongelooflijk geduldig en legde het me keer op keer uit. Ook de avonden bij señora Thelma bracht ik door met m'n neus in mijn boek. Ik heb deze week veelbehoefte gehad om even mijn hart te luchten, gewoon even lekker in het Nederlands zonder na te hoeven denken hoe ik iets moet verwoorden. Lieve Niels;bedankt dat je me door deze week heen heb gesleept.
Vrijdag het examen afgesloten met 95%. Het vele oefenen heeft effect gehad. Na het examen heeft Mónica ons mee genomen naar de markt om de schoolweek af te sluiten.

Na school hebben we de bus gepakt naar Baños. De heenreis was gedoemd om te mislukken. De bus die ons naar Quitumbe moest brengen ging de andere kant op. Bij de eerst volgende halte op de goede bus gewacht die er na een half uur nog steeds niet was. Uiteindelijk hebben we een taxi genomen naar Quitumbe. Nadat we het goede loket gevonden hadden hebben we tickets gekocht. Uiteraard hadden we onze bus gemist dus moesten we nog anderhalf uur wachten op de terminal. Om 17.00 vertrok onze bus, voor het instappen lieten we onze tickets aan de chauffeur zien en we mochten door lopen. Halverwege de reis werden onze tickets nogmaals gecontroleerd en bleken we bij de verkeerde maatschappij ingestapt te zijn. Het was gelukkig geen probleem om voor $4,25 een ander ticket te kopen.
Rond 20.30 kwamen we eindelijk aan in Baños. Het hostel was primitief maar op de een of andere manier toch gezellig. Er was een bar, genoeg spelletjes om te spelen, muziek en internet. Onze kamer deelde we met 3 andere meiden; 2 Spaanse en Lyndsey uit Texas.
Nog nooit eerder heb ik zulke asociale meiden ontmoet als de 2 Spaanse, dat ze de volgende dag uitcheckte vonden we alle drie niet erg.

Onze eerste ochtend in Baños, we hebben in het hostel geregeld dat we om 14.30 opgehaald zouden worden om te gaan paragliden. We zijn hierna het centrum in gegaan en hebben een quad gehuurd. Er is daar maar één weg en dat is de openbare weg, tussen de auto's, vrachtwagens en bussen. Onze quad ging niet heel erg snel en had ook nog eens moeite om de heuvels op te komen, met als gevolg een file achter ons. Onderweg zijn we gestopt bij een aantal watervallen waar Baños om bekend staat.
Om 14.30 werden we zoals afgesproken opgehaald door een vriendelijke man. Hij nam ons mee in een busje waar nog 2 andere mensen in zaten. De plek waar we gingen paragliden was ongeveer een uur rijden vanaf het hostel. We stopten op een hoogte vanmeer dan 3000m. We kregen een pak aan omdat het op die hoogte ook enorm koud is. Op de berg kijk je uit op de stad Pelileo; de plek waar de spijkerbroeken gemaakt worden.
We kregen wat uitleg over het starten en het landen en opeens kreeg ik toch een beetje de zenuwen. Wat als de wind opeens stil valt? Het is wel Ecuador, wat als ik niet goed vast zit? Misschien is er wel iets kapot?
De man die bij ons in het busje zat ging als eerste; zijn start verliep niet helemaal soepel omdat hij viel, met als resultaat dat hij ondersteboven aan zijn tuig hing. Ik voelde me een beetje slecht maar ik heb enorm moeten lachen, hij zelf gelukkig ook.
Zijn landing verliep wel het hoorde en hierna was ik aan de beurt. Ik werd vast gesnoerd, kreeg een helm op en volgde de instructies op van de instructeur "run Joyce, vamos". Het voelt raar dat je tijdens het rennen opstijgt, opeens ren je in het niets en verdwijnt het gras onder je in metersdiepe dalen. De instructeur wees me er op dat er tijdens het vliegen 2 adelaars naast ons vlogen.
Na 15 minuten vliegen landde ik weer veilig op de berg en zijn we terug gebracht naar ons hostel.
Die avond is Lyndsey met ons mee gegaan naar de hotsprings onder de waterval. Het voelde eigenlijk niet als hotspring maar als badhuis. Het water was ontzettend warm en er werd ook aangeraden om niet langer dan 5 minuten het water in te gaan. Terug in het hostel hebben we de dag afgesloten met een potje Spaanse scrabbel.

Zondag ochtend in Baños, al vroeg checkten we uit om naar casa del árbol te gaan; the swing at the end of the world. We nemen een taxi in plaats van de bus en onze taxi chauffeur spreekt met ons af dat hij op ons wacht tot we uit geschommeld zijn. Door de bosjes heen vormt zich een pad stijl naar boven met aan het einde van het pad een enthousiaste man die ons opwacht. Ik ga op de schommel zitten en de man vraagt of ik er klaar voor ben. Zodra de houten vlonder onder me verdwijnt krijg ik kriebels in me buik. Dit is wat hoog op mijn bucketlist stond.
Op de terugweg heb ik aan de taxichauffeur gevraagd of hij ons af kan bij een plek waar we cuy kunnen eten. Een typisch Ecuadoriaans gerecht wat voornamelijk nog door de indianen word gegeten.
Het is een kleine ruimte die vol staat met tafels, in de deur opening zit een mevrouw op een grote BBQ alle cavia's klaar te maken. Ze begint te lachen als we naar haar toe lopen en verwelkomt ons in haar restaurantje. Binnen zitten bijna alle tafels vol en ik voel me bekeken. Ik vertel de mevrouw dat ik het wil proberen en ze haalt een cavia van de gril, legt hem op een snijplank en begint met een slagersmes op het beestje in te hakken. Van het geluid word ik een beetje onpasselijk en als ik het bord voor me neus geschoven krijg weet ik niet of ik het nog wil eten. Ik word echter aangestaard door de locals die in de kleine ruimte aanwezig zijn. Er is een man die me lachend aanmoedigt. Het weinige vlees wat er aan zit is zacht en mals, het is niet eens heel vies als ik eerlijk ben.

Inmiddels ben ik weer bij señora Thelma en ga ik morgen aan mijn laatste week in Quito beginnen....