joyce-in-ecuador.reismee.nl

Jungle life

“Joyce, kun je me helpen?” Uiteraard wil ik Kelly helpen met medicatie geven aan een aantal dieren.

Samen met Edison gaan we de verblijven langs. Vandaag krijgen de cusumbo’s een kuur tegen parasieten. Cusumbo’s zijn agressief en lijken een beetje op kleine beertjes. Hij trekt een handschoen aan en zijn arm verdwijnt in de box waar ze in slapen. Een mix van grommen en blazen komt uit de box maar Edison deinst nergens voor terug. Hierna is het de beurt voor een aantal papegaaien en als laatste 2 schildpadden. Omdat er een schildpad is die niet mee wil werken moet het in een injectie gegeven worden.

Kelly geeft me de spullen in mijn handen en zegt dat ik het ga doen. Ze geeft me instructies en legt het een en ander uit over de huid van schildpadden. Met trots kan ik nu vertellen dat ik mijn eerste schildpad heb geprikt. Hierna had ik de eer om haar vrij te laten.

De dagen in de amazone vliegen voorbij. De groep vrijwilligers word groter, er kan meer aandacht aan de dieren worden gegeven, maar het werk blijft zwaar. Mijn vrije dagen breng ik dan ook meestal slapend door, maar vorige week besloot ik om naar Tena te gaan.

Ik moest opschieten met mijn werk want om 17.00 zou er een kano zijn die mij en Linnea naar Puerto Barrantilla bracht om vervolgens daar de bus te pakken. De kano ritjes vind ik heerlijk, de wind is verkoelend en het enige wat je ziet is de rivier met aan beide kanten jungle.

Sandra en Scott, degene die het management van amazoonico gaan doen, gingen naar Quito en reisden met ons mee. Al wachtend op de bus waren we het er al vrijwel meteen over eens dat we pizza gingen eten. Na anderhalf uur kwamen we in Tena en hebben we onze was afgegeven bij de lavanderia en vervolgens onze spullen in een hostel gebracht.

Na weken lang 2 keer per dag rijst gegeten te hebben proefde pizza als een geschenk uit de hemel. De dag in Tena was als een kleine vakantie. Opeens ben je je er van bewust wat je hebt en waardeer je de hele kleine dingetjes. Een zacht kussen, warm water of een boterham met kaas.

Op de terugweg misten we bijna onze halte bij Puerto Barrantilla. De chauffeur wist niet goed of hij moest stoppen of door rijden, waardoor ik mijn evenwicht verloor en op de tenen stond van een mevrouw waar zij op reageerde met “ ai ai ai señor!” Dankzij deze mevrouw word ik nu door iedereen señor Joyce genoemd. Eenmaal terug op het park gaat de normale structuur weer verder. De toekans zijn even gemeen als altijd en ik moet gered worden wanneer ze beide in mijn laars bijten en niet los willen laten. Tarantula’s groter dan mijn hand, sprinkhanen van minimaal 10cm lang, slangen, gekko’s net zo groot als baby krokodillen, honderden muggenbulten, een rat op mijn kamer of Gima, een slingeraap, die hysterisch op je af gerend komt en je vast grijpt.

Ondanks dat ben ik verliefd geworden op het leven in de jungle.

Reacties

Reacties

Nadine

Wow Joyce, als ik het zo lees ben ik wel een klein beetje jaloers. Maar een schildpad prikken, wat een ervaring!

jolanda Sallet

ola

Wat een avonturen zeg . Ben benieuwd of er ook kikkers zitten :-)
veel plezier dar in de bush bush

groetjes
Zuster Jo

Tante Diana

Hallo Joyce, als ik dit weer zo lees wat je met de dieren meemaakt, ik ben al bang voor een kakkerlak. Zou allemaal niks voor mij zijn.
Goeie daad verricht bij de schildpad. Die is gered dankzij jou❤️
Kan me ook zo voorstellen dat een pizza zo lekker is, van die kleine, eenvoudige dingen waar je intens van geniet. Geniet nog verder in de jungle. Hou je goed. Je zit er al zo lang. Kuskus van je tante.

DAVINA DAVINA DAVINA

Ik lees je berichten met plezier jocy! Wat een andere wereld zeg... jaloers!?

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!