Otavalo

Vrijdagochtend.. Met zweethandjes loop ik naar school. Examen met Mery vandaag. Voor dat de les begint lees ik snel alles nog even door. Ik heb mijn 2e schoolweek wederom afgesloten met 92% dus misschien zijn de strenge lessen toch ergens goed voor geweest.

Zaterdagochtend heb ik mijn spullen gepakt om vervolgens de bus te nemen naar Otavalo.
Otavalo is een stadje op 2 uur rijden vanaf Quito. De mensen lopen er in klederdracht en de bewoners zijn indianen. In de bus zit ik bij het raam en ik staar naar buiten. Ook deze keer zie ik de natuur veranderen des te langer we in de bus zitten, alleen is het nu geen jungle maar bergen en droogte. Het eerste wat in mijn opkomt, hoe toepasselijk ook, is Indiana Jones.
Na 2 uur in de bus worden we afgezet langs de weg en pakken we een taxi naar het hostel. De eigenaar van het hostel stelt zich voor als Roberto en maakt ons wegwijs. Het is een vriendelijke, spontane man die me een huiselijk gevoel geeft. De kamer is schoon en netjes. Er staan 2 bedden met beide een zachtesprei met zebra print. De openslaande deuren naar het balkon geven je een uitzicht over de stad.
Nadat we wat informatie hebben gekregen van Roberto zijn we de stad in gegaan naar de textielmarkt. De markt is enorm en je weet van gekkigheid niet welke kant je op moet. Het is er druk en ik kijk mijn ogen uit naar alle kleurrijke stoffen en handgemaakte sieraden.
Werkelijk alles is op deze markt te koop voor weinig geld.
Na de markt pakken we een taxi naar Cascadas de Peguche, een waterval in de bergen van Otavalo. Zodra we afgezet worden moeten we nog een stukje lopen. We lopen over een plein met aan beide kanten huisjes, restaurantjes en winkeltjes. Kinderen spelen op straat, er is muziek en er word op straat eten gekookt.
Het park wat ons naar de waterval brengt is prachtig. Hangbruggen, beekjes, een aantal huisjes waar Inca's wonen en het geluid van de waterval op de achtergrond. Armoede is hier duidelijk zichtbaar maar toch zien de mensen er zo gelukkig uit en lijkt alles zo vredig. Ik realiseer me dat ik ontzettend verwend ben met wat ik thuis allemaal heb en waar ik me soms druk om kan maken.

De volgende ochtend zitten we om 8.20 in de hal van het hostel te wachten op onze pick up. Niet veel later stopt er een auto en stapt er eenman uit. De man heet Jorge en neemt ons mee, we gaan paardrijden in de bergen. In de auto praten we wat over Ecuador. We rijden zo'n 20 minuten en stoppen bij een afgelegen huisje. Ik vraag me af of Jorgehier woont, er word in ieder geval druk geklust aan het huis. Ik snap niet goed wat we hier doen. Jorgeloopt naar een schuurtje en haalt hier 3 zadels uit, zou hij hier zijn zadels opslaan?
Hij vraagt ons om heel even te wachten en vertrekt met een plastic emmertje achter een heuvel. Een aantal minuten later komt hij weer te voorschijn en er lopen 3 paarden en een veulentje achter hem aan.
Het paard dat ik toegewezen krijg is de moeder van het veulentje. Ik klim op het paard en ben blij dat ik niet uit mijn broek scheur.
De omgeving is adembenemend. Smalle paadjes omhoog en naar beneden. De paarden weten de weg en lopen vlak langs de afgrond. Opsommige stukjes ben ik bang dat ik met paard en al de afgrond in rol. Af en toe moet ik me in ongemakkelijke posities wringen om niet met mijn hoofd door de takken van de bomen te gaan.
We lopen langs een aantal huizen, eris daar verder niets. Kippen,varkens en honden lopen rond en af en toe komt er man voorbij lopen met zijn koeien. Kleine indianen vrouwtjes groeten vriendelijk wanneer we voorbij komen draven.
Het lijkt alsof ik terug ben in de tijd, the little house on the prairie. Het laatste stuk gaat mijn paard steeds harder lopen, we zijn er bijna. Ik heb medelijden met mijn paard omdat ze duidelijk moe is. Ook ben trots dat ze me niet de afgrond in heeft laten rollen. Wanneer ik van mijn paard af stap begint haar veulentje meteen te drinken en mijn hart smelt.

Jorge roept ons het huis in en heeft verse broodjes voor ons geregeld. Hij neemt ons daarna mee in de auto en we gaan naar Laguna Cuicocha, een kratermeer bij de Cotacachi vulkaan. Het is een kleine klim naar boven maar na 3 treden ben ik al buiten adem op deze hoogte. Ik ben daarom ook blij dat hij af en toe bij een plant stopt om daar wat over te vertellen.
Eenmaal bij het meer kom ik weer op adem. Het water is rustig en het uitzicht ziet er uit als een ansichtkaart.

Ecuador, je hebt m'n hart gestolen.

La vida en Quito

Een nieuwe week in Quito.
Met frisse zin ga ik op maandag naar school. Zoals iedere week worden alle studenten op maandag ochtend ingedeeld bij een andere docent en worden de nieuwe studenten voorgesteld. Ik word ingedeeld bij Mery en loop met haar mee naar haar lokaal op de 2e verdieping. Het lokaal is klein en heeft een frisse blauwe kleur op de muur. Meteen word ik overspoeld met woorden die ik niet ken en Mery gaat als een speer. Mijn hoofd loopt nu al over.
Even denk ik dat ik deze week privé les van haar ga krijgen, maar na een kwartier stapt de nieuwe student het lokaal in. Een jong meisje uit Duitsland.
De dagen op school zijn moeilijk deze week. Mery is streng en ik ben bijna bang om een fout te maken. Vragen in het Engels worden niet getolereerd en alles moet in het Spaans. Alle woorden moeten we keer op keer herhalen. Van Engels naar Spaans en van Spaans naar Engels en steeds weer opnieuw. Net zo lang tot we ze kunnen dromen, wat trouwens soñar is in het Spaans.
De harde aanpak van Mery zorgt er wel voor dat ik extra mijn best doe om alles te onthouden. Het is ontzettend frustrerend als ik iets wil zeggen, maar niet weet hoe. Ervaring in het spelletje hints zorgt er voor dat ik mezelf er nog een beetje uit kan redden.

Dinsdag na school hebben we een taxi gepakt om naar de teleférico te gaan. Een kabelbaan die je naar ongeveer 4200 meter brengt waarna je een schitterend uitzicht hebt over Quito. Wanneer je uitstapt is het nog een kleine klim naar de top, maar op 4200 meter lijkt er geen eind aan te komen. De hoogte maakt je kortademig en het voelt na 3 stappen alsof je een marathon hebt gelopen. Er is daarom ook een zuurstof bar te vinden op de top. Voor een paar dollar kan je even bijtanken met zuurstof. Het uitzicht over de stad is eindeloos en af en toe komt en van achter een bergtop een wolk voorbij zweven. Het lijkt alsof je ze kan pakken zo dichtbij zijn ze.Ik word er stil van..

In de avonden die ik bij señora Thelma thuis door breng besteed ik veel aandacht aan mijn Spaans. Tijdens het eten praten we steeds meer en leren elkaar steeds beter kennen.
Ik vertel haar over mijn werk in Nederland en wat ik allemaal doe. Plots zie ik tegenover mij aan tafel een bezorgde vrouw. Zij kan er niet over uit wat werken in de psychiatrie nou eigenlijk inhoudt. Ze verteld over haar ziekenhuis opnames en ik krijg nog meer respect voor haar dan dat ik al had. Na het eten help ik haar in de keuken, ondanks dat ze me verteld dat dit niet hoeft.

Vrijdag is een van de Amerikaanse studenten jarig. We gaan met alle studenten de stad in, een plek waar alle gringo's naar toe gaan. Zaterdag ochtend zal ik de bus pakken naar Otavalo, een plaatsje op ongeveer 2 uur afstand van Quito. Hier lopen mensen in klederdracht en zijn er meer invloeden van de Inca's te zien. Zondag zal ik weer terug gaan naar Quito en een tussen stop maken bij Mitad del Mundo om mijn paspoort vol te laten stempelen.

El fin de semana

Mijn eerste weekend in Ecuador...
Vrijdag het examen op school. Ik had het goed voorbereid maar was toch ook wel een beetje zenuwachtig. Na wat licht gestotter ging ook mijn mondeling voor mijn gevoel goed. Ik heb de eerste week school afgesloten met 92% en daar ben ik stiekem best wel trots op. Ook mijn docent Ginna was tevreden. "Muy bien Joyce!"
Na school hebben we de bus gepakt om naar Mindo te gaan. Na 2x overstappen kwamen we op het station waar de bus vertrok die ons naar Mindo zou brengen. Tot mijn verbazing was het een gewone touringcar bus met vrolijke gele gordijntjes met franjes. Nou ja gewoon, alles kraakte en rammelde maar dat schijnt hier gewoon te zijn. De reis duurt 3 uur vanaf Quito. Hoe langer we in de bus zaten, hoe dichter we bij de Amazone kwamen. De natuur veranderd, de bergtoppen verdwijnen in de wolken en de uitzichten zijn adembenemend. Eenmaal aangekomen in Mindo werden gelijk m'n enkels lek geprikt door de muggen zodra ik de bus uit stapte.
We reserveerden bij Miguel een gids die ons de volgende ochtend om 5.45 uur op zou komen halen om de Amazone in te gaan voor een bird watching tour.

In het hostel hadden we een 5 persoons kamer. Boven de bedden hingen klamboes in vrolijke kleuren. Na een enorm gevecht om die klamboe om mijn matras te krijgen kon ik eindelijk gaan slapen.
De volgende ochtend werden we inderdaad exact om 5.45 opgehaald door een gids met haar chauffeur. Wij waren met zijn zessen en zijn letterlijk in de auto gepropt, inclusief in de kofferbak. We stopten langs de weg en stapten uit, niemand had een idee wat we hier nou eigenlijk gingen doen maar de chauffeur pakte zijn telescoop en ging op zoek naar vogels.
Eerlijk is eerlijk, het is even zoeken maar 's ochtends om 6.30 zie je de mooiste vogels voorbij vliegen in de Amazone. Na 2 toekans en 4 colibries had ik het wel gezien, maar de tour duurde maar liefst 4 uur. Terwijl de anderen met verrekijkers nog steeds naar de vogels aan het zoeken waren, vermaakte ik me met de honden die daar uit het niets voorbij komen lopen.
We zijn hierna terug gegaan naar het hostel om onze backpacks op te halen en zijn naar een soort vlindertuin geweest. De vlinders waren enorm en hadden schitterende kleuren. Niet te vergelijken met de vlindertuinen die we in Nederland kennen. De natuur is immens en niet met woorden te beschrijven. Zo iets zie je normaal alleen in de documentaires van National Geographic.
In de Amazone is geen bereik en de Wi-Fi is heel slecht. Voor het eerst deze week voelde ik me heel ver van huis.

Eenmaal terug in Quito kwam ik in de avond aan bij het huis van señora Thelma. Zo als altijd zat ook nu de portier er weer. De geur van eten kwam me al tegemoet toen ik voor de deur stond. De eettafel zat vol met familie van señora Thelma en ook de directrice van school was er. Ik voelde me wat opgelaten en weet nog steeds niet zo goed of het hier gebruikelijk is om dan bij de familie te gaan zitten. Ik heb er voor gekozen om te gaan douchen. Niet veel later klopte señora Thelma op mijn deur om me te komen halen voor het eten.
Ik werd voorgesteld aan haar broers en zussen. Ik denk dat ik zelden ergens zo'n warm welkom heb gehad, het voelde alsof ik er al jaren over de vloer kwam. Señora Thelma verteld trots dat ik zuster ben, dat ik hier Spaans leer en dat ik haring lust.
Terwijl ik luister naar wat zij zegt en naar haar kijk doet ze me denken aan mijn eigen oma. Ik ben er van overtuigd dat ik het niet beter had kunnen treffen met mijn gastgezin.

Mucho practica

Vandaag geen papaja maar ananas bij het ontbijt. Señora Thelma wijst naar de ananas en leert me dat dit een piña is. Zou ze stiekem mijn blog lezen? Het smaakt me in ieder geval een stuk beter dan de papaja. Tijdens het ontbijt praten señora Thelma en ik over onze familie. Met wat ik op school heb geleerd en google translate komen we een heel eind. Zo kom je toch opeens veel meer over elkaar te weten. Señora Thelma geeft mij een compliment dat mijn Spaans de goede kant op gaat. Ze staat op van tafel en komt terug met een doosje. Een voor een haalt ze er medicijn stripsuit en geeft ze aan mij. Uit haar medicatie concludeer ik dat zij een hoge bloeddruk, diabetes en schildklierproblemen heeft. Als laatste laat ze de pijnstillers zien die ze gebruikt, aan haar handen te zien neem ik aan dat deze voor haar gewrichten zijn. Plots krijg ik enorme respect voor señora Thelma dat zij met haar gezondheid nog altijd regelmatig buitenlandse studenten in huis neemt.

Tijd om naar school te gaan. Al ben ik er nog lang niet, ik merk dat het kwartje steeds beter begint te vallen en de woorden komen steeds vloeiender mijn mond uit. Langzamerhand begin ik in het Spaans te denken en ga ik de taal steeds leuker vinden. Mijn docent Ginna drukt ons steeds op het hart dat we veel moeten blijven oefenen. "Mucho practica".
De lessen zijn van 8.30 tot 13.00. In de middag organiseert de school activiteiten. We doen een kaartspel wat typisch Ecuadoriaans is. Iedereen doet mee, inclusief docenten en directie. Claudia, die het vrijwilligerswerk verzorgd op school, en ik vormen een koppel. Of ik het spel snap weet ik niet, maar Claudia en ik hebben wel gewonnen.
Vanaf school is het een klein kwartiertje lopen naar het huis waar ik verblijf. Zoals iedere middag groet de portier mij vriendelijk voordat hij het hek voor meopen doet. "Buenas tardes señorita, comó estás?"
Aan het einde van de middag maak ik mijn huiswerk en krijg hierbij een beetje hulp van señora Thelma. Ze is ontzettend enthousiast als ik steeds minder fouten ga maken. Ik help haar nog wat in de keuken en tussendoor laat ze me van alle lekkere dingetjes snoepen.

Morgen is het vrijdag en heb ik op school examen om te kijken op welk niveau mijn Spaans is. Een gedeelte schriftelijk en een gedeelte mondeling. Na mijn lessen pak ik met 5 andere studenten de bus naar Mindo. Een plaatsje aan de rand van de Amazone waar het stikt van de colibries. Zondag zal ik weer terug zijn om weer aan een nieuwe week te beginnen.
Ik werp nog een laatste blik op mijn huiswerk voor morgen als ik señora Thelma mijn naam hoor roepen vanuit haar slaapkamer. Ik loop naar haar toe en enthousiast wijst ze naar haar tv. "Galápagos". Ze klopt met haar hand op haar bed en ik neem plaats naast haar. Voor het slapen kijken we samen naar de documentaire en leert zij mij de Spaanse namen van de dieren.

Buenos díaz

Nog een laatste keer vraag ik het voor de zekerheid; 7.00 ontbijten en 8.00 naar school. Ik word wakker van mijn wekker en loop naar de douche. Mijn eerste dag in Quito... Even ben ik bang dat ze in Ecuador geen warm water hebben, maar de koude en warme kraan zitten hier dus andersom. Als ik naar de woonkamer loop staat mijn ontbijt al klaar. Brood met jam, papaya en een glas geperste mandarijn. In handen en voeten Spaans verteld señora Thelma mij dat zij diabetes heeft. Mogelijk omdat ze weet dat ik zuster ben. Maribel helpt haar in huis en zij brengt mij naar school. 

Alle studenten zijn bij elkaar, de nieuwe worden voorgesteld en iedereen krijgt een docent toegewezen. Op de academie heb je iedere week een andere docent. Samen met een andere student word ik mee genomen om een examen te maken om te kijken op welk niveau je Spaans is. Mijn mede student is inmiddels hevig aan het pennen terwijl ik al trots ben dat ik mijn naam in heb kunnen vullen.  Als mijn formulier wordt opgehaald fluistert de vrouw in mijn oor "don't worry". Ik word naar een klas gebracht met 2 andere studenten en mag meteen aan de bak. 's Middags word ik mee genomen voor een city tour. We gaan met de bus waar we als sardientjes in gepropt zitten. De deuren van de bus blijven open en de mensen hangen uit de ramen. Vrolijke salsa muziek klinkt door de bus heen. Het lijkt wel of niemand zich hier druk maakt of zich haast. We gaan naar het oude centrum van Quito. De geschiedenis leeft nog steeds in dit stukje van de stad. Het doet me een beetje denken aan Cuba. Ik word een restaurantje in getrokken en krijg lokaal eten voorgeschoteld. Humitas y quimbolitos, ik weet niet goed wat ik er van moet vinden. Naar mijn idee smaakt alles hier naar witlof. Als ik terug ga naar het gastgezin helpt señora Thelma mij met mijn huiswerk en ga ik slapen.

De volgende ochtend staat wederom mijn ontbijt klaar als ik de woonkamer in loop. Brood met jam, papaya en een glas geperste mandarijn. Ik probeer niet te laten zien dat ik de papaya met lange tanden zit weg te kauwen en het eigenlijk niet zo lekker vind. Ik ben ontzettend dankbaar voor de gastvrijheid van señora Thelma en haar dochter Lorena. 

Vamos!

Iedereen droomt wel eens van dingen die hij of zij graag in zijn leven zou willen doen. Zo ook ik... Van dromen over een langere tijd naar het buitenland naar keihard werken om die droom waar te kunnen maken.

En dan opeens sta je daar, op Schiphol, klaar voor vertrek. Het moment om afscheid te nemen van de mensen die je het meest dierbaar zijn. Het moment waar ik al weken tegen op zag en wat misschien wel het moeilijkste moment van mijn reis is. De hele ochtend branden de tranen al in mijn ogen en als het moment daar is kan ik ze niet meer tegenhouden. Daar ga ik, mijn droom achterna. Nog een laatste keer kijk ik achterom om te zwaaien, met een brok in mijn keel. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo nerveus geweest ben als nu.

De mevrouw in het vliegtuig naast me is al op leeftijd. Zij spreekt enkel Spaans en probeert een gesprek met me te voeren. Ik help haar nog met haar tv en koptelefoon en ze lacht dankbaar naar me. Starend naar buiten flitst de afgelopen anderhalf jaar aan me voorbij. Het is eindelijk zo ver. Duizenden vragen schieten door me hoofd. Hoe zien de mensen er uit waar ik ga wonen? Kan ik dit wel?

Op het vliegveld slaan de zenuwen nog erger toe, maar dat verdwijnt zodra ik wat lieve opbeurende berichten krijg van thuis. Ik zie een kleine oude man met een enorme snor die een bordje heeft met mijn naam er op. Ik ga naar hem toe en hij groet me vriendelijk. Hij bombardeert me met vragen waar ik enkel een paar losse woorden van begrijp. Hij helpt me met mijn spullen, stapt in de auto en roept "VAMOS!". In de auto voel ik me steeds rustiger worden. De warmte van de zon en de schitterende natuur omarmen me.

We stoppen bij een flat en de man neemt afscheid voordat hij me de lift in stuurt. Ik begrijp uit zijn woorden dat ik bij nummer 6 aan moet bellen. Zodra ik aan bel hoor ik van achter de deur flink geblaf. En vriendelijke vrouw doet open en een klein hondje in een roze jurkje komt enthousiast op me af gerend. Een golf van Spaanse woorden komt over me heen, waar ik wederom niets van begrijp. De vrouw wijst me mijn kamer en ik trek me terug. De mevrouw maakt wat te eten voor me maar ik krijg het bijna niet weg. Ik zou haar zo veel willen vragen. Zou ik me hier thuis gaan voelen? Wellicht word het een stuk makkelijker als ik me verstaanbaar kan maken....

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Joyce