Iedereen droomt wel eens van dingen die hij of zij graag in zijn leven zou willen doen. Zo ook ik... Van dromen over een langere tijd naar het buitenland naar keihard werken om die droom waar te kunnen maken.

En dan opeens sta je daar, op Schiphol, klaar voor vertrek. Het moment om afscheid te nemen van de mensen die je het meest dierbaar zijn. Het moment waar ik al weken tegen op zag en wat misschien wel het moeilijkste moment van mijn reis is. De hele ochtend branden de tranen al in mijn ogen en als het moment daar is kan ik ze niet meer tegenhouden. Daar ga ik, mijn droom achterna. Nog een laatste keer kijk ik achterom om te zwaaien, met een brok in mijn keel. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo nerveus geweest ben als nu.

De mevrouw in het vliegtuig naast me is al op leeftijd. Zij spreekt enkel Spaans en probeert een gesprek met me te voeren. Ik help haar nog met haar tv en koptelefoon en ze lacht dankbaar naar me. Starend naar buiten flitst de afgelopen anderhalf jaar aan me voorbij. Het is eindelijk zo ver. Duizenden vragen schieten door me hoofd. Hoe zien de mensen er uit waar ik ga wonen? Kan ik dit wel?

Op het vliegveld slaan de zenuwen nog erger toe, maar dat verdwijnt zodra ik wat lieve opbeurende berichten krijg van thuis. Ik zie een kleine oude man met een enorme snor die een bordje heeft met mijn naam er op. Ik ga naar hem toe en hij groet me vriendelijk. Hij bombardeert me met vragen waar ik enkel een paar losse woorden van begrijp. Hij helpt me met mijn spullen, stapt in de auto en roept "VAMOS!". In de auto voel ik me steeds rustiger worden. De warmte van de zon en de schitterende natuur omarmen me.

We stoppen bij een flat en de man neemt afscheid voordat hij me de lift in stuurt. Ik begrijp uit zijn woorden dat ik bij nummer 6 aan moet bellen. Zodra ik aan bel hoor ik van achter de deur flink geblaf. En vriendelijke vrouw doet open en een klein hondje in een roze jurkje komt enthousiast op me af gerend. Een golf van Spaanse woorden komt over me heen, waar ik wederom niets van begrijp. De vrouw wijst me mijn kamer en ik trek me terug. De mevrouw maakt wat te eten voor me maar ik krijg het bijna niet weg. Ik zou haar zo veel willen vragen. Zou ik me hier thuis gaan voelen? Wellicht word het een stuk makkelijker als ik me verstaanbaar kan maken....