Mijn eerste weekend in Ecuador...
Vrijdag het examen op school. Ik had het goed voorbereid maar was toch ook wel een beetje zenuwachtig. Na wat licht gestotter ging ook mijn mondeling voor mijn gevoel goed. Ik heb de eerste week school afgesloten met 92% en daar ben ik stiekem best wel trots op. Ook mijn docent Ginna was tevreden. "Muy bien Joyce!"
Na school hebben we de bus gepakt om naar Mindo te gaan. Na 2x overstappen kwamen we op het station waar de bus vertrok die ons naar Mindo zou brengen. Tot mijn verbazing was het een gewone touringcar bus met vrolijke gele gordijntjes met franjes. Nou ja gewoon, alles kraakte en rammelde maar dat schijnt hier gewoon te zijn. De reis duurt 3 uur vanaf Quito. Hoe langer we in de bus zaten, hoe dichter we bij de Amazone kwamen. De natuur veranderd, de bergtoppen verdwijnen in de wolken en de uitzichten zijn adembenemend. Eenmaal aangekomen in Mindo werden gelijk m'n enkels lek geprikt door de muggen zodra ik de bus uit stapte.
We reserveerden bij Miguel een gids die ons de volgende ochtend om 5.45 uur op zou komen halen om de Amazone in te gaan voor een bird watching tour.

In het hostel hadden we een 5 persoons kamer. Boven de bedden hingen klamboes in vrolijke kleuren. Na een enorm gevecht om die klamboe om mijn matras te krijgen kon ik eindelijk gaan slapen.
De volgende ochtend werden we inderdaad exact om 5.45 opgehaald door een gids met haar chauffeur. Wij waren met zijn zessen en zijn letterlijk in de auto gepropt, inclusief in de kofferbak. We stopten langs de weg en stapten uit, niemand had een idee wat we hier nou eigenlijk gingen doen maar de chauffeur pakte zijn telescoop en ging op zoek naar vogels.
Eerlijk is eerlijk, het is even zoeken maar 's ochtends om 6.30 zie je de mooiste vogels voorbij vliegen in de Amazone. Na 2 toekans en 4 colibries had ik het wel gezien, maar de tour duurde maar liefst 4 uur. Terwijl de anderen met verrekijkers nog steeds naar de vogels aan het zoeken waren, vermaakte ik me met de honden die daar uit het niets voorbij komen lopen.
We zijn hierna terug gegaan naar het hostel om onze backpacks op te halen en zijn naar een soort vlindertuin geweest. De vlinders waren enorm en hadden schitterende kleuren. Niet te vergelijken met de vlindertuinen die we in Nederland kennen. De natuur is immens en niet met woorden te beschrijven. Zo iets zie je normaal alleen in de documentaires van National Geographic.
In de Amazone is geen bereik en de Wi-Fi is heel slecht. Voor het eerst deze week voelde ik me heel ver van huis.

Eenmaal terug in Quito kwam ik in de avond aan bij het huis van señora Thelma. Zo als altijd zat ook nu de portier er weer. De geur van eten kwam me al tegemoet toen ik voor de deur stond. De eettafel zat vol met familie van señora Thelma en ook de directrice van school was er. Ik voelde me wat opgelaten en weet nog steeds niet zo goed of het hier gebruikelijk is om dan bij de familie te gaan zitten. Ik heb er voor gekozen om te gaan douchen. Niet veel later klopte señora Thelma op mijn deur om me te komen halen voor het eten.
Ik werd voorgesteld aan haar broers en zussen. Ik denk dat ik zelden ergens zo'n warm welkom heb gehad, het voelde alsof ik er al jaren over de vloer kwam. Señora Thelma verteld trots dat ik zuster ben, dat ik hier Spaans leer en dat ik haring lust.
Terwijl ik luister naar wat zij zegt en naar haar kijk doet ze me denken aan mijn eigen oma. Ik ben er van overtuigd dat ik het niet beter had kunnen treffen met mijn gastgezin.