Een nieuwe week in Quito.
Met frisse zin ga ik op maandag naar school. Zoals iedere week worden alle studenten op maandag ochtend ingedeeld bij een andere docent en worden de nieuwe studenten voorgesteld. Ik word ingedeeld bij Mery en loop met haar mee naar haar lokaal op de 2e verdieping. Het lokaal is klein en heeft een frisse blauwe kleur op de muur. Meteen word ik overspoeld met woorden die ik niet ken en Mery gaat als een speer. Mijn hoofd loopt nu al over.
Even denk ik dat ik deze week privé les van haar ga krijgen, maar na een kwartier stapt de nieuwe student het lokaal in. Een jong meisje uit Duitsland.
De dagen op school zijn moeilijk deze week. Mery is streng en ik ben bijna bang om een fout te maken. Vragen in het Engels worden niet getolereerd en alles moet in het Spaans. Alle woorden moeten we keer op keer herhalen. Van Engels naar Spaans en van Spaans naar Engels en steeds weer opnieuw. Net zo lang tot we ze kunnen dromen, wat trouwens soñar is in het Spaans.
De harde aanpak van Mery zorgt er wel voor dat ik extra mijn best doe om alles te onthouden. Het is ontzettend frustrerend als ik iets wil zeggen, maar niet weet hoe. Ervaring in het spelletje hints zorgt er voor dat ik mezelf er nog een beetje uit kan redden.

Dinsdag na school hebben we een taxi gepakt om naar de teleférico te gaan. Een kabelbaan die je naar ongeveer 4200 meter brengt waarna je een schitterend uitzicht hebt over Quito. Wanneer je uitstapt is het nog een kleine klim naar de top, maar op 4200 meter lijkt er geen eind aan te komen. De hoogte maakt je kortademig en het voelt na 3 stappen alsof je een marathon hebt gelopen. Er is daarom ook een zuurstof bar te vinden op de top. Voor een paar dollar kan je even bijtanken met zuurstof. Het uitzicht over de stad is eindeloos en af en toe komt en van achter een bergtop een wolk voorbij zweven. Het lijkt alsof je ze kan pakken zo dichtbij zijn ze.Ik word er stil van..

In de avonden die ik bij señora Thelma thuis door breng besteed ik veel aandacht aan mijn Spaans. Tijdens het eten praten we steeds meer en leren elkaar steeds beter kennen.
Ik vertel haar over mijn werk in Nederland en wat ik allemaal doe. Plots zie ik tegenover mij aan tafel een bezorgde vrouw. Zij kan er niet over uit wat werken in de psychiatrie nou eigenlijk inhoudt. Ze verteld over haar ziekenhuis opnames en ik krijg nog meer respect voor haar dan dat ik al had. Na het eten help ik haar in de keuken, ondanks dat ze me verteld dat dit niet hoeft.

Vrijdag is een van de Amerikaanse studenten jarig. We gaan met alle studenten de stad in, een plek waar alle gringo's naar toe gaan. Zaterdag ochtend zal ik de bus pakken naar Otavalo, een plaatsje op ongeveer 2 uur afstand van Quito. Hier lopen mensen in klederdracht en zijn er meer invloeden van de Inca's te zien. Zondag zal ik weer terug gaan naar Quito en een tussen stop maken bij Mitad del Mundo om mijn paspoort vol te laten stempelen.