Vrijdagochtend.. Met zweethandjes loop ik naar school. Examen met Mery vandaag. Voor dat de les begint lees ik snel alles nog even door. Ik heb mijn 2e schoolweek wederom afgesloten met 92% dus misschien zijn de strenge lessen toch ergens goed voor geweest.

Zaterdagochtend heb ik mijn spullen gepakt om vervolgens de bus te nemen naar Otavalo.
Otavalo is een stadje op 2 uur rijden vanaf Quito. De mensen lopen er in klederdracht en de bewoners zijn indianen. In de bus zit ik bij het raam en ik staar naar buiten. Ook deze keer zie ik de natuur veranderen des te langer we in de bus zitten, alleen is het nu geen jungle maar bergen en droogte. Het eerste wat in mijn opkomt, hoe toepasselijk ook, is Indiana Jones.
Na 2 uur in de bus worden we afgezet langs de weg en pakken we een taxi naar het hostel. De eigenaar van het hostel stelt zich voor als Roberto en maakt ons wegwijs. Het is een vriendelijke, spontane man die me een huiselijk gevoel geeft. De kamer is schoon en netjes. Er staan 2 bedden met beide een zachtesprei met zebra print. De openslaande deuren naar het balkon geven je een uitzicht over de stad.
Nadat we wat informatie hebben gekregen van Roberto zijn we de stad in gegaan naar de textielmarkt. De markt is enorm en je weet van gekkigheid niet welke kant je op moet. Het is er druk en ik kijk mijn ogen uit naar alle kleurrijke stoffen en handgemaakte sieraden.
Werkelijk alles is op deze markt te koop voor weinig geld.
Na de markt pakken we een taxi naar Cascadas de Peguche, een waterval in de bergen van Otavalo. Zodra we afgezet worden moeten we nog een stukje lopen. We lopen over een plein met aan beide kanten huisjes, restaurantjes en winkeltjes. Kinderen spelen op straat, er is muziek en er word op straat eten gekookt.
Het park wat ons naar de waterval brengt is prachtig. Hangbruggen, beekjes, een aantal huisjes waar Inca's wonen en het geluid van de waterval op de achtergrond. Armoede is hier duidelijk zichtbaar maar toch zien de mensen er zo gelukkig uit en lijkt alles zo vredig. Ik realiseer me dat ik ontzettend verwend ben met wat ik thuis allemaal heb en waar ik me soms druk om kan maken.

De volgende ochtend zitten we om 8.20 in de hal van het hostel te wachten op onze pick up. Niet veel later stopt er een auto en stapt er eenman uit. De man heet Jorge en neemt ons mee, we gaan paardrijden in de bergen. In de auto praten we wat over Ecuador. We rijden zo'n 20 minuten en stoppen bij een afgelegen huisje. Ik vraag me af of Jorgehier woont, er word in ieder geval druk geklust aan het huis. Ik snap niet goed wat we hier doen. Jorgeloopt naar een schuurtje en haalt hier 3 zadels uit, zou hij hier zijn zadels opslaan?
Hij vraagt ons om heel even te wachten en vertrekt met een plastic emmertje achter een heuvel. Een aantal minuten later komt hij weer te voorschijn en er lopen 3 paarden en een veulentje achter hem aan.
Het paard dat ik toegewezen krijg is de moeder van het veulentje. Ik klim op het paard en ben blij dat ik niet uit mijn broek scheur.
De omgeving is adembenemend. Smalle paadjes omhoog en naar beneden. De paarden weten de weg en lopen vlak langs de afgrond. Opsommige stukjes ben ik bang dat ik met paard en al de afgrond in rol. Af en toe moet ik me in ongemakkelijke posities wringen om niet met mijn hoofd door de takken van de bomen te gaan.
We lopen langs een aantal huizen, eris daar verder niets. Kippen,varkens en honden lopen rond en af en toe komt er man voorbij lopen met zijn koeien. Kleine indianen vrouwtjes groeten vriendelijk wanneer we voorbij komen draven.
Het lijkt alsof ik terug ben in de tijd, the little house on the prairie. Het laatste stuk gaat mijn paard steeds harder lopen, we zijn er bijna. Ik heb medelijden met mijn paard omdat ze duidelijk moe is. Ook ben trots dat ze me niet de afgrond in heeft laten rollen. Wanneer ik van mijn paard af stap begint haar veulentje meteen te drinken en mijn hart smelt.

Jorge roept ons het huis in en heeft verse broodjes voor ons geregeld. Hij neemt ons daarna mee in de auto en we gaan naar Laguna Cuicocha, een kratermeer bij de Cotacachi vulkaan. Het is een kleine klim naar boven maar na 3 treden ben ik al buiten adem op deze hoogte. Ik ben daarom ook blij dat hij af en toe bij een plant stopt om daar wat over te vertellen.
Eenmaal bij het meer kom ik weer op adem. Het water is rustig en het uitzicht ziet er uit als een ansichtkaart.

Ecuador, je hebt m'n hart gestolen.