Afgelopen week was Mónica mijn docent. Ze is een vrolijke kleine vrouw die veel grapjes maakt. Mijn week op school was zwaar, ik snapte er niet veel van hoe hard ik mijn best ook deed. Mónica was ongelooflijk geduldig en legde het me keer op keer uit. Ook de avonden bij señora Thelma bracht ik door met m'n neus in mijn boek. Ik heb deze week veelbehoefte gehad om even mijn hart te luchten, gewoon even lekker in het Nederlands zonder na te hoeven denken hoe ik iets moet verwoorden. Lieve Niels;bedankt dat je me door deze week heen heb gesleept.
Vrijdag het examen afgesloten met 95%. Het vele oefenen heeft effect gehad. Na het examen heeft Mónica ons mee genomen naar de markt om de schoolweek af te sluiten.

Na school hebben we de bus gepakt naar Baños. De heenreis was gedoemd om te mislukken. De bus die ons naar Quitumbe moest brengen ging de andere kant op. Bij de eerst volgende halte op de goede bus gewacht die er na een half uur nog steeds niet was. Uiteindelijk hebben we een taxi genomen naar Quitumbe. Nadat we het goede loket gevonden hadden hebben we tickets gekocht. Uiteraard hadden we onze bus gemist dus moesten we nog anderhalf uur wachten op de terminal. Om 17.00 vertrok onze bus, voor het instappen lieten we onze tickets aan de chauffeur zien en we mochten door lopen. Halverwege de reis werden onze tickets nogmaals gecontroleerd en bleken we bij de verkeerde maatschappij ingestapt te zijn. Het was gelukkig geen probleem om voor $4,25 een ander ticket te kopen.
Rond 20.30 kwamen we eindelijk aan in Baños. Het hostel was primitief maar op de een of andere manier toch gezellig. Er was een bar, genoeg spelletjes om te spelen, muziek en internet. Onze kamer deelde we met 3 andere meiden; 2 Spaanse en Lyndsey uit Texas.
Nog nooit eerder heb ik zulke asociale meiden ontmoet als de 2 Spaanse, dat ze de volgende dag uitcheckte vonden we alle drie niet erg.

Onze eerste ochtend in Baños, we hebben in het hostel geregeld dat we om 14.30 opgehaald zouden worden om te gaan paragliden. We zijn hierna het centrum in gegaan en hebben een quad gehuurd. Er is daar maar één weg en dat is de openbare weg, tussen de auto's, vrachtwagens en bussen. Onze quad ging niet heel erg snel en had ook nog eens moeite om de heuvels op te komen, met als gevolg een file achter ons. Onderweg zijn we gestopt bij een aantal watervallen waar Baños om bekend staat.
Om 14.30 werden we zoals afgesproken opgehaald door een vriendelijke man. Hij nam ons mee in een busje waar nog 2 andere mensen in zaten. De plek waar we gingen paragliden was ongeveer een uur rijden vanaf het hostel. We stopten op een hoogte vanmeer dan 3000m. We kregen een pak aan omdat het op die hoogte ook enorm koud is. Op de berg kijk je uit op de stad Pelileo; de plek waar de spijkerbroeken gemaakt worden.
We kregen wat uitleg over het starten en het landen en opeens kreeg ik toch een beetje de zenuwen. Wat als de wind opeens stil valt? Het is wel Ecuador, wat als ik niet goed vast zit? Misschien is er wel iets kapot?
De man die bij ons in het busje zat ging als eerste; zijn start verliep niet helemaal soepel omdat hij viel, met als resultaat dat hij ondersteboven aan zijn tuig hing. Ik voelde me een beetje slecht maar ik heb enorm moeten lachen, hij zelf gelukkig ook.
Zijn landing verliep wel het hoorde en hierna was ik aan de beurt. Ik werd vast gesnoerd, kreeg een helm op en volgde de instructies op van de instructeur "run Joyce, vamos". Het voelt raar dat je tijdens het rennen opstijgt, opeens ren je in het niets en verdwijnt het gras onder je in metersdiepe dalen. De instructeur wees me er op dat er tijdens het vliegen 2 adelaars naast ons vlogen.
Na 15 minuten vliegen landde ik weer veilig op de berg en zijn we terug gebracht naar ons hostel.
Die avond is Lyndsey met ons mee gegaan naar de hotsprings onder de waterval. Het voelde eigenlijk niet als hotspring maar als badhuis. Het water was ontzettend warm en er werd ook aangeraden om niet langer dan 5 minuten het water in te gaan. Terug in het hostel hebben we de dag afgesloten met een potje Spaanse scrabbel.

Zondag ochtend in Baños, al vroeg checkten we uit om naar casa del árbol te gaan; the swing at the end of the world. We nemen een taxi in plaats van de bus en onze taxi chauffeur spreekt met ons af dat hij op ons wacht tot we uit geschommeld zijn. Door de bosjes heen vormt zich een pad stijl naar boven met aan het einde van het pad een enthousiaste man die ons opwacht. Ik ga op de schommel zitten en de man vraagt of ik er klaar voor ben. Zodra de houten vlonder onder me verdwijnt krijg ik kriebels in me buik. Dit is wat hoog op mijn bucketlist stond.
Op de terugweg heb ik aan de taxichauffeur gevraagd of hij ons af kan bij een plek waar we cuy kunnen eten. Een typisch Ecuadoriaans gerecht wat voornamelijk nog door de indianen word gegeten.
Het is een kleine ruimte die vol staat met tafels, in de deur opening zit een mevrouw op een grote BBQ alle cavia's klaar te maken. Ze begint te lachen als we naar haar toe lopen en verwelkomt ons in haar restaurantje. Binnen zitten bijna alle tafels vol en ik voel me bekeken. Ik vertel de mevrouw dat ik het wil proberen en ze haalt een cavia van de gril, legt hem op een snijplank en begint met een slagersmes op het beestje in te hakken. Van het geluid word ik een beetje onpasselijk en als ik het bord voor me neus geschoven krijg weet ik niet of ik het nog wil eten. Ik word echter aangestaard door de locals die in de kleine ruimte aanwezig zijn. Er is een man die me lachend aanmoedigt. Het weinige vlees wat er aan zit is zacht en mals, het is niet eens heel vies als ik eerlijk ben.

Inmiddels ben ik weer bij señora Thelma en ga ik morgen aan mijn laatste week in Quito beginnen....